“Імпазантны, абаяльны, з моднымі вусікамі” — у такім вобразе Карлас зьявіўся ў сталіцы БССР у 1960-х. Многія рэпатрыянты, зь якімі сям’я Шэрмана прыехала ў СССР праз порт Адэсы ў канцы 1950-х, праўдамі і няпраўдамі вярнуліся ў Аргентыну, спазнаўшы крах ілюзіяў. Карлас Шэрман застаўся ў БССР і неўзабаве зрабіўся сваім у творчым асяродзьдзі. З жонкай Тамарай Ніканавай на адным з інтэлігенцкіх застольляў. Менск, 1964 г.
А вось у 1970-я ў СССР у творчай інтэлігенцыі ўвайшлі ў моду бароды, якія зрабіліся сымбалем свабодалюбства. У Шэрмана гэта яшчэ было адсылкай да камуністычнай маладосьці ў Аргентыне часоў Пэрона. “Барбудас любы” — так у 1976 годзе, падпісваючы кнігу “Сьвята пчалы”, назваў Шэрмана Рыгор Барадулін. Карлас Шэрман у Менску, пачатак 1970-х.
З 1964 году Шэрман — бібліёграф, а пазьней загадчык рэдакцыйна-выдавецкага сэктара Фундамэнтальнай бібліятэкі Акадэміі навук БССР. З калегамі па працы, сярод якіх была і жонка Тамара Ніканава, Карлас фатаграфаваўся на памяць пасьля супольных падарожжаў па Беларусі.
Экскурсіі з абавязковым прыпынкам “на прыродзе” — папулярны адпачынак савецкай інтэлігенцыі 1960-80 гадоў.
Карлас Шэрман любіў падарожжы і актыўна езьдзіў па Беларусі ў часы, калі пакідаць СССР простым грамадзянам было немагчыма. Тут ён падчас паездкі на машыне сваякоў ВАЗ 2101, якая выпускалася з 1970 году. Свайго аўто у савецкія часы Шэрман ня меў.
На творчай сустрэчы з студэнтамі Менскага унівэрсытэту замежных моваў у сьнежні 1975 году. Якую тут кнігу мог падпісваць КШ? Пераклады Неруды выйшлі ў 1976м….
З падчарыцай Тацьцянай Ніканавай у Доме творчасьці пісьменьнікаў у Кактэбелі, канец 1970-х.
Зь сябрам журналістам Пятром Беражковым, з цешчай Леоніяй Скуратовіч, жонкай Тамарай Ніканавай у1973 годзе ў Менску.
З унукам Глебам, 1985 год. У 1981 годзе Рыгор Барадулін, у якога тады ўнукаў яшчэ не было, піша Шэрману такое прысвячэньне на дзіцячай кнізе “Ці пазяхае бегемот?”: Хай да Карласа штогод Той прыходзіць бегемот, Што, яго зрабіўшы дзедам, Прадзедам назначыць сьледам!
Касьцюмаваныя вечарынкі — яшчэ адна сяброўская забава. Карлас Шэрман прымярае вобраз карсара на адпачынку ў Севастопалі, калі гасьцюе ў сям’і Опалевых у 1979 годзе.
Мора — улюбёная стыхія ўсяго жыцьця Шэрмана. За штурвалам турыстычнай яхты падчас адпачынку на Кіпры ў 1996 годзе.
2001 год. Музей Янкі Купалы. Падчас уручэння прэміі імя Алеся Адамовіча Беларускага ПЭН-цэнтра. Фота Сяргея Шапрана.
Зьлева направа: дачка Карласа Эстэла Шэрман, ягоныя ўнукі Сімон, Габрыела і Дафна Салазар у аэрапорце Мінск-2 перад вяртанем ў Жэневуў 1998 годзе. Зь сям’ёй дачкі ад першага шлюбу Эстэлы, якая жыве ў Швайцарыі, Карлас Шэрман узнавіў стасункі ў 1990-я. Гэтай важнай у ягоным жыцьці падзеі ён прысьвяціў разьдзел кнігі “Блуканец” “Вандроўка ў мінулае (Гэльвэцыя — Верхні Савой)”. Другая дачка Шэрмана Кляўдыя жыве ў Ізраілі.
Карлас Шэрман за працоўным сталом. Адзін з першых офісаў Беларускага ПЭНу з 1991 па 19?? гады месціўся па адрасе вуліца Аранская, 9 у Мінску. Карлас Шэрман быў віцэ-прэзідэнтам арганізацыі 12 гадоў, ад самага заснавання ў 1989 годзе да 2001 года.
З Васілём Быкавым у Фінляндыі ў верасьні 1998 году. “Пасьля перапынку на каву мы паехалі ў блізкі сьвет за Гэльсынкі, у пісьменьніцкі дом Вільля Ківі над гожай бухтай зь невялікім прычалам”. У Фінляндыі Васіль і Ірына Быкавы жылі з чэрвеня 1998 па люты 2000 году. Падрабязьней пра гэта Шэрма піша ў разьдзеле “Фінскія прыгоды” сваёй кнігі “Блуканец”.
З Васілём Быкавым і Уладзімірам Някляевым
2001 год. У сядзібе Беларускага ПЭН-цэнтра на Залатой горцы. Рыгор Барадулін, Уладзімір Някляеў, Карлас Шэрман, Уладзімір Арлоў пазіруюць перад партрэтам Васіля Быкава, які ў гэты час жыве ў Нямеччыне. Фота Сяргея Шапрана.
“На гэтай імпрэзе ў музэі Купалы ў 2001 годзе мяне прынялі ў ПЭН і ўручылі прэмію Адамовіча за перадачу «Вострая Брама»”, — згадвае Сяргей Шупа.
2001 год. Музей Янкі Купалы. Карлас Шэрман падчас уручэння прэміі імя Алеся Адамовіча Беларускага ПЭН-цэнтра. Са Святланай Алексіевіч і Алесем Разанавым. Фота Сяргея Шапрана
2000 год. Музей Янкі Купалы. Падчас уручэння прэміі імя Алеся Адамовіча. Разам з Рыгорам Барадуліным і Сяргеем Законнікавым. Фота Сяргея Шапрана
2000 год. Музей Янкі Купалы. Падчас уручэння прэміі імя Алеся Адамовіча. Разам з Рыгорам Барадуліным. Фота Сяргея Шапрана
З праваабаронцай Таццянай Процькай і фотакарэспандэнтам Ўладзімерам Кармілкіным
Адам Мальдзіс выступае на Другім кангрэсе Беларускага ПЭНу ў абарону дэмакратыі і культуры: “Незалежная прэса: свабода і адказнасьць”. Кангрэс адбываўся ў Менску з 31 жніўня па 4 верасьня. У прэзідыюме — Рыгор Барадулін і Карлас Шэрман.
Карлас Шэрман, Рыгор Барадулін, Васіль Быкаў, Уладзімір Някляеў, Валянцін Тарас і Давід Сімановіч напярэдадні ўстаноўчага сходу Беларускага ПЭН-цэнтра.
2000. Падчас прэзентацыі кнігі шведскага паэта Крыстафера Леандоэра «Вершы для Эльзы» разам з Сяргеем Законнікавым, аўтарам «Вершаў для Эльзы» і іх перакладчыкам Рыгорам Барадуліным. Фота Сяргея Шапрана.
2000 год. Музей Янкі Купалы. Падчас уручэння прэміі імя Алеся Адамовіча. З Сяргеем Шупам. На заднім плане Уладзімір Арлоў і Севярын Квяткоўскі. Фота Сяргея Шапрана
Гэтае фота было зьмешчанае 21 чэрвеня 2003 году ў гарадской газеце Крысціянсанду Fædrelandsvennen у артыкуле, прысьвечаным сям’і Шэрманаў. Подпіс пад гэтым фота быў такі: “Яны апынуліся ў бясьпецы, знайшоўшы прытулак у кватэры, што месьціцца ў раёне Грым. Сямейная пара Карласа Шэрмана і Тамары Ніканавай, якія перад Раством уцяклі ад беларускага дыктатара Аляксандра Лукашэнкі”.
